ZĘBOWA WRÓŻKA

Amelka obudziła się nie w humorze i odburknęła niezadowolona, kiedy zawołałam, żeby zeszła na dół. Ubierała się powoli i denerwowała się, kiedy ją poganiałam widząc, jak zegar nieubłaganie odmierza minuty do odjazdu szkolnego busa.

W pewnej chwili popatrzyłam na jej kochaną, naburmuszoną buzię i zapytałam od niechcenia:

– Nie było nic pod poduszką, prawda?…

Zamarła na chwilę z jedną rączką na wpół wepchniętą do rękawa, spojrzała mi głęboko w oczy i nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, jej buzia rozpromieniła się. Błyskawicznie uwinęła się z resztą ubrań i tłumacząc coś o gumce, którą zostawiła na biurku, pobiegła na górę.

Po chwili wróciła rozradowana pokazując mi kartkę i bawełniany woreczek z kilkoma drobiazgami. Udawałam, że nic o nich nie wiem, a ona udawała, że mi wierzy, obu nam sprawiało to jednak ogromną przyjemność.

10 lat to pewnie za dużo, żeby wierzyć w zębowe wróżki, ale bolesne wyrywanie pozostałości mleczaka zasługiwało moim zdaniem na nagrodę. No i jak pięknie było zaprosić trochę magii do naszego życia. Tak samo pięknie, jak uświadomić sobie magię, która otacza nas wszystkich w każdej chwili, każdego dnia.

Potrzebujemy jej wszyscy. Tęsknimy za nią, bo czujemy, że materialna rzeczywistość wokół nas nigdy nie jest w stanie dać nam prawdziwego szczęścia i w głębi siebie wiemy, że jest coś więcej. Coś, co nadaje naszemu życiu sens, przenosi je w inny, piękny i głęboki wymiar, w rzeczywistość pełni, gdzie nie ma bólu ani cierpienia.

Przy furtce Amelka odwróciła się i pomachała mi wesoło na pożegnanie. Zły nastrój odszedł w zapomnienie. Pozostała magia. I nagle szary, pochmurny dzień zamienił się w przepiękną baśń wypełnioną zapachem mokrej ziemi i uśmiechami dzieci spotykanych po drodze.