Wiem, gdzie jesteś – znam to miejsce.
Kiedyś siedziałyśmy razem w ciemnym kącie, skulone ze strachu. W twoich oczach czaiła się rozpacz.
Przez zarośnięte brudem okno wpadał czasami promyk słońca, ale uciekał przerażony zatęchłą ciemnością. Zza ścian dobiegał śmiech dzieci – niezrozumiała dla nas wiadomość, że może być inaczej. Czytaj dalej
Za oknem szaro.
Śnieg zniknął i zostało klejące się do butów błoto.
Dlatego u mnie – na przekór – kolorowo i wesoło 🙂
– Nie chcę dzisiaj spać! Znowu miałam zły sen.
– Skarbie, jak walczysz z tym, co jest, to nie pomaga, wręcz przeciwnie.
To powoduje w tobie napięcie, a wtedy jeszcze trudniej poradzić sobie z problemem.
– Ale ja się staram nie walczyć!
Tak się staram w ogóle nie myśleć o tych złych snach! Ale mi nie wychodzi!!! Czytaj dalej
Mała łapka ostrożnie dotyka mojego kolana. Mały pyszczek wyciąga się do góry i pełen ufności zbliża się do mojej twarzy. Szeroko otwarte, szmaragdowe oczka wpatrują się we mnie mówiąc:
– Ufam ci. Wiem, że mnie nie skrzywdzisz.
– Skąd ta pewność? – pytam przewrotnie.
– Sprawdziłem cię.
– Jak?
– Uważnie cię obserwowałem, kiedy przychodziłaś z miseczkami jedzenia.
– I co? Czytaj dalej
– Mamo, możemy je mieć?
– Skarbie, mamy już dwa koty.
– Ale popatrz jakie one śliczne! Ten to na pewno dziewczynka!
– Nie! Nie ma mowy!
– No to chociaż dajmy im jeść.
– Jak je zaczniemy karmić, to przestaną polować i się od nas uzależnią.
Temat powracał jak bumerang od miesiąca, ale ja byłam twarda. Pięć kotów w domu to dla mnie zdecydowanie za dużo!
Z mocnym postanowieniem, że się nie ugnę zatrzasnęłam za sobą drzwi i ruszyłam do sklepu, kiedy nagle zobaczyłam pod krzakiem kocią kruszynkę wlepiającą we mnie błagalnie duże, wygłodniałe oczy. Czytaj dalej
światło jest w nas 